En yakınken hala uzaktık ikimize
Kavuşacakken bile ayrılıktı kaderimiz
Gündoğumlarını kovalarken hapsolduğum gecelerde
Hüznün kelime anlamını öğrendim her ikimiz içinde
Her kapı kapalı, hepsinde asma kilitler asılı
Oysa umut ışığını, özledim büyüleyici hayalini
Seni özledim ve usandım senden
Seni sevdim ve gittin bir kelime bile etmeden
Yavaş yavaş atıyorum adımlarımı
Düşüncelerimden kopamıyorum
Zihnim allak bullak, seni hala ama neden seviyorum?
Gönlümde kara bulutlar, damarlarımda zehirli bir kan
Yoğun bir sis zihnimde, artık çıkmaz bir sokağım
Her şeyin ortasında, yıkık evlerin yurdunda
Tanrıya bile sığınamıyorum
#843
